227 - Eyle sanman siz beni kendözümden gelmişem

1 Eyle sanman siz beni kendözümden gelmişem
Yâ kendü gönlüm ile bu kafese girmişem

2 Uşadam bu kafesi yıkam hırs u hevesi
Za‘îf kılam bu nefsi tâ asluma ulaşam

3 Bilmezem aslum nedür ata hod bahânedür
Ezel ana karnında kan yiyüp dirilmişem

4 Kan degül benüm aşum hırs u hevâ yoldaşum
Hazret'e uçar kuşum meger tene girmişem

5 Gâh mü'minem tâ'atde dem-be-dem münâcâtda
Gâh rindem harâbâtda ben bir ‘aceb kolmaşam

6 Hikmet ile bak bana tâ ‘ıyân olam sana
Zirâ ben bu sûretde yüz bin dürlü gelmişem

7 Yûnus Emre sen kanda kalmayasın zindânda
Zindân kanda ben kanda kimün mâlın yimişem

Günümüz Türkçesi

1. Sanmayın ki ben kendiliğimden geldim [bu dünyaya],

Ya da kendi isteğimle bu kafese girdim.

2. Parçalayayım bu kafesi, yıkayım hırs ve arzuyu,

Zayıflatayım bu nefsi, aslıma ulaşmak için.

3. Aslım nedir, bilemem, baba bir bahanedir,

Ezel ana karnında kanla beslenip can bulmuşum.

4. Benim aşım kan değil, hırs ve arzu yoldaşım [değil],

Hazrete uçan bir kuşum, ama bedene girmişim.

5. Bazen müminim, ibadet eder, sürekli dua ederim,

Bazen rindim meyhanelerde; tuhaf bir densizim.

6. Hikmetle bak bana ki sana apaçık görüneyim,

Çünkü ben bu surette yüz bin türlü gelmişim.

7. Yunus Emre, sen nerdesin, zindanda kalmayasın,

Zindan nerede, ben nere, kimin malını yemişim?