117 - Sûfîyem halk içinde tesbîh elümden gitmez

1 Sûfîyem halk içinde tesbîh elümden gitmez
Dilüm ma'rifet söyler gönlüm hîç kabûl itmez

2 Boynumda ‘icâzetüm riyâyıla tâ'atüm
Endîşem ayruk yirde gözüm yolı gözetmez

3 Söylerem ma‘rifeti sâlûslanuram katı
Miskînlige dönmege gönlümden kibir gitmez

4 Hoş dervîşem sabrum yok dilümde inkârum çok
Kulagumdan gireni hergiz içüm işitmez

5 ‘Âlem çırâkdur sadır gönlüm bunı gözedür
N'ideyüm Hak korkusı hergiz içümden gitmez

6 Görenler elüm öper tâc u hırkama bakar
Şöyle sanurlar beni zerrece günâh itmez

7 Taşumda ‘ibâdetüm sohbetüm hoş tâ‘atüm
İç bâzâra gelicek bin yıllık ‘ayyâr itmez

8 Görenler velî sanur selâm virür utanur
Anca iş koyarıdum el irüben güç yitmez

9 Taşum dervîş içüm boş dilüm tatlu sözüm hoş
İllâ ben itdügümi dînin degşüren itmez

10 Yûnus eksükligüni Allah'una ‘arz eyle
Anun keremi çokdur sen itdügün ol itmez