209 - Kanı bana sabr u karâr senün sözüni dinleyem

Müstef‘ilün Müstef‘ilün Müstef‘ilün Müstef‘ilün

1 Kanı bana sabr u karâr senün sözüni dinleyem
Kanı bana ‘akl u bili tuydurmadın seni sevem

2 Kanı bana ol havsala kim hâlümi bilmeyeler
Kanı bana zûr u kuvvet kim senün ‘ışkuna döyem

3 Cânum seni seveliden benüm hâlüm hâle döner
Kanı bana usûl-i dîn ‘ilmün edebin ögrenem

4 ‘İzzet ü erkân eyü ad ‘ışk yolına noksân durur
Ben n'iderem eyü adı çün terbiyet ‘ışkdan yirem

5 Gerçek sana ‘âşıkısam ‘ârlanmaklık nemdür benüm
Şükrâne cânumı virem ger melâmet tonın geyem

6 Zühd ü tâ‘at usûl-i din ‘ışk haddinden taşra durur
Nisbet degüldür ana hem secde vü rükû‘ u kıyâm

7 Dost sûreti gözgü durur bakan kendü yüzin görür
Gelsün o kendüsüz gelen ben râzumı ana direm

8 Cân gözile bakan görür Yûnus gözile gördügin
Yohsa yaban gözi ile kimseneye ne söyleyem

Günümüz Türkçesi

1. Bende sabır ve kararlılık nerede, senin sözünü dinleyeyim?

Bende akıl ve bilgi nerede, [kimseye] sezdirmeden seni seveyim?

2. Nerede bende o idrak ki hâlimi bilmesinler?

Nerede bende güç ve kuvvet ki senin aşkına dayanayım?

3. Canım seni sevdiğinden beri hâlim durmadan değişir,

Nerede bana dinin esasları ki ilmini ve edebini öğreneyim?

4. İzzet, erkân ve iyi ad, aşk yolunda eksiktir,

Ben neyleyeyim iyi adı, çünkü terbiyeyi aşktan öğrenirim.

5. Gerçekten sana âşıksam, utanmak bana ne fayda verir?

Şükür olarak canımı vereyim, gerekirse melâmet hırkasını giyeyim.

6. Zühd ve ibadet, dinin esasları, aşkın sınırının dışındadır,

Secde, rükû ve kıyamın onunla ilgisi yoktur.

7. Dostun sureti aynadır, bakan kendi yüzünü görür,

Gelsin o kendinden geçmiş olan, ben sırrımı ona söylerim.

8. Yunus’un gözüyle gördüğünü [ancak] can gözüyle bakan görür,

Yoksa yabancı bir gözle kime ne söyleyeyim?