214 - Ger râzumı söylerisem kimse dilüm bilmez benüm

Müstef‘ilün Müstef‘ilün Müstef‘ilün Müstef‘ilün

1 Ger râzumı söylerisem kimse dilüm bilmez benüm
Eger sabır eylerisem gönlüm karâr kılmaz benüm

2 İy uslular iy uslular siz eyidün ben n'ideyüm
Ol dost yüzin göreliden ‘aklum başa gelmez benüm

3 Bunun gibi tertîbile işüm niçe başa vara
Elümden iş kaldıyısa cânumdan iş kalmaz benüm

4 Ne usluyam ne delüyem neye benzer işüm benüm
‘Işk denizine gark olup gönlüm gözüm toymaz benüm

5 Bu mahabbet odı benüm yüregümde yana durur
Denize gark olurısam söynüp hatâ kılmaz benüm

6 Yıl on iki ay ‘ışk odı içümde uş yanup durur
Yandugunca artar kokum devrüm geçüp solmaz benüm

7 Cümle Hak'a yol vardılar sabrıla Hakk'a irdiler
‘Işkun aslı oddan durur sabrumıla olmaz benüm

8 Niçe eyitdüm gönlüme var sabır eyle dek otur
Şol dem dahı bed-ter olur ögüdümi almaz benüm

9 Bu Yûnus'un çün sûreti ölüp toprak olurısa
Bâtınumdan ‘ışk sevgüsi bilün ki hîç gitmez benüm